|
Post by Vizió on Jun 9, 2009 15:59:14 GMT 1
Labrador-félsziget, Speciális felállított, legmagasabb biztonsági szinten besorolt katonai fogház. Veszélyes mutánsok és az állam ellenségeinek a gyűjtőhelye. Aki ide bekerül számíthat rá, hogy nem látja többé a napvilágot. A cellákba csak a magasan elhelyezett ablakon szűrődik be némi fény. Az elkülönítőkben az igazán veszélyes rabokat tartják, láncokkal a falra felfeszítve. Kissé középkori megoldás, de van akit csak így lehet megfékezni. A normál cellákban kettesével vannak elhelyezve a rabok. Megesik, hogy az ágyakon nincs matrac, s takarót is csak kevesen kaptak. A börtönkórház felszereltsége tökéletes, de inkább az őröket, mint a rabokat látja el. A rabok maguknak tartanak fent egy kórházszerűséget, de nem a legjobb hatásfokkal. Minden rab képességblokkoló nyakörvvel van ellátva, ami ha érzékeli, hogy valaki megpiszkálja, áramot vezet a viselőjébe. Egy bizonyos terület elhagyásakor pedig a bele épített robbanóanyag megoldja a rab további sorsát. A szökés külső segítség nélkül kizárt.
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 9, 2009 16:04:31 GMT 1
José Mauresh – Börtönnapló, avagy egy nap a Labradoron
Igaz nem papírra írt, de mindenképp maradandó. Ez a hely, a történések, a szagok, a látvány, minden egy örök éltere beleivódott az emlékezetébe. Pár nap híján egy hónapja van itt, de ez is épp elég hosszú idő egy börtönben. Pláne egy ilyen haláltáborban! Hajnalodik... most már mindenki alszik, az őrök egy részét kivéve. De hamarosan kezdődik minden elölről.
6:00 - Ébresztés ~ Az a berregés, megint. Agyat kaparászó hang, melyre még a holtak is felébrednek. Az a nyüves ébresztő. Egy újabb nap virradt ránk. Már azt se tudom, mennyi ideje vagyok itt. Ha nem vésném a falba a körmöm hegyével a tipikus kis pálcikákat, már nem tudnám nyomon követni. Minden nap ugyanolyan nyomorúsággal telik. Szinte már képtelen vagyok megkülönböztetni egyiket a másiktól. Kezdi értelmét veszteni a tegnap és a holnap. Fáradt vagyok, nagyon. Az éjjel alig aludtam. Végre van matracom. Eddig csak a vaságy kerete jutott, mert későn érkeztem. A cellatársam pedig nem adta az övét. Nem is kértem, mondjuk. Elfogadtam, ami nekem jutott. Mindig ezt teszem. Nem lázadozok. Talán ezért sem szálltak rám. Mert szürke vagyok, s a magamfajta a tömegben láthatatlan. Szerencsére. Azért nem mindig vagyok olyan jófiú, mert ha mindig az lennék, akkor meg azért b*sztatnának. Az éjjel a mi cellánkat pécézték ki az őrök. Bejöttek, és kivételesen csak gumibotot hoztak magukkal. A cellatársamat agyonverték. Meg sem moccantam. Ha szembeszegültem volna, most már én is az udvaron hevernék a vérembe fagyva. Borzalmas volt végighallgatni, ahogy csépelik szerencsétlen fickót. Boris, egy jól szituált negyvenes férfi volt, fekete és sapiens is. Bankár volt, és ő is ugyanannyira ártatlanul került ide, mint én. Semmit se tettünk, mégis a legrosszabb helyre kerültünk. Nem beszéltem sokat Boris-sal. Nagyon sajnálom szerencsétlen fickót, de... de legalább van matracom. Ilyenkor hánynom kell magamtól, de nincs más választásom. Farkastörvények szerint élünk. Vajon az volt a mázlim, s csak azért hagytak békén, mert nem keltem a cellatársam védelmére, hanem szimuláltam az alvást? Vagy az, hogy ő volt alul, én meg az emeletes ágy tetején, és ő volt inkább kéznél? Vagy inkább mindkettő. Rohadtul utáltam ezt az éjszakát! Alig aludtam... Felesleges töprengeni a múlton. Csak fájdalmat okoz, mégis szinte mindig eszembe jut az a barom. Néha ökölbe szorul a kezem, magam elé képzelem, és gondolatban bemosok neki. Néha csak könyörgöm hozzá, mint ahogy tényleg tettem, hogy lásson már a rózsaszín felhőitől! Nem ő tehet róla, hogy itt vagyok. Nem ő miatta jött létre az új rendszer. De ő boldogan üdvözölte, s nem vette észre, hogy közben miféle balsors köszöntött rám, s a többi emberre. Ezért haragszom rá annyira. Ah, gyűlölök emlékezni! De ha nem tenném, akkor már csak zombi lennék, mint néhány másik rab, akik megpróbáltak elbújni a fájdalom elől, és lélek nélkül próbálnak egyik napról a másikra vegetálni. Mi lehet ennek a vége? Mind sorra kerülünk, de mindig lesz valaki, aki elkapar... ~
8:00 – 10:00 - Reggeli ~ Hangos kattanás, és a sikító hang, ahogy a fémek csúsznak egymáson. A rácsajtók kinyíltak. Minden rab szép sorban kiszállingózik a cellájából, s összetömörül a folyosón. Lassan halad a sor. Mi a negyedik szinten vagyunk. Mi mehetünk le a legkésőbb, s nekünk marad a legkevesebb kaja. Már ha kapunk valamit. Az őrök az összes szállítmányt átvizsgálják, ami a raboknak érkezik, s a nekik tetsző dolgokat lecsípik róla. A legsz*rabb holmikból, főleg ételből is kevés jut így. A reggeli már a hármas szinten lakóknak is gyakorta teljesen kimarad, el lehet képzelni mi jut nekünk... de azért leterelnek minket. Vagy egy órát szoktunk a folyosón ácsorogni ilyenkor. Aztán egyszer csak megindul a sor, és döcögve leérkezünk az ebédlőbe. A bevezető folyosón már csak egyes oszlopban férünk el, az őrök sorfalat állnak mellettünk, s ilyenkor mindenki kap gumibottal, vagy viperával néhány ütést, amíg beérünk a kajás pulthoz. Megint tök üres, ahogy szokott. Néha szerencsénk van, és egy száraz zsömlét, vagy egy szelet, már kissé penészes kenyeret kapunk. Meg egy pohár vizet. Ez a reggeli. Egy embernek körülbelül 10 perce van, hogy elfogyassza, utána kitessékelik a kivezető folyosóra. Ott is van sorfal, ott is kaphatunk pár ütést. Ma szerencsém van, csak három csapást kapok összesen, azt is sikerül a kezemmel felfogni. Néhány véraláfutás, duzzanat... hamar elmúlik majd. ~
10:00 – 14:30 – Szabadtéri foglalkoztatás ~ Jó nevet találtak ki neki... Valójában kiterelnek mindenkit, s ilyenkor, ha találunk hullát az udvaron, akkor a tíz körmünkkel kaparjuk el. Szerszámot ugye semmihez nem kapunk, ahogy evőeszközt sem. Hiszen az fegyverként használható, vagy öngyilkossági célra. Ma csak két holttest van. Az egyik, ugye, Boris. Nem segítek, hiába volt a cellatársam. Szeretek mindenből kimaradni. Néhányan rossz szemmel néznek rám... na jó, azt hiszem, egy kicsit mégis kénytelen leszek kapirgálni. Inkább összemocskolom magam, minthogy megutáljon a többi rab. Nagy az összetartás közöttük. Ha ember, ha mutáns. Félelmetes, hogy mennyire össze tudnak fogni, bezzeg régebben! Hát tényleg ekkora külső nyomás kell ahhoz, hogy testvériesen tudjunk bánni egymással? Valahol meg tudom érteni a többi mutáns haragját. Nekem nem is az átlaggal van bajom. A vezetéssel. A rendszerrel. Miközben ássuk a gödröt a hulláknak, körbejártatom lopva a szemem. Nem mintha nem ismerném már a körülöttem lévő tájat. Drótkerítés, benne hálózati árammal, ami jobb esetben csak elrepít. A tetején két soros szögesdrót. A négy méter magas kerítés mögött felhúztak egy másikat is, ugyanolyat, csak áram nélkül, és egy méterrel alacsonyabbat. A két kerítés között egy őr kényelmesen elfér. Ott szoktak járkálni, és figyelni. Több őrtorony is emelkedik egymástól nem is olyan messze. Azokban is mindig van valaki. Befejezzük a gödör ásását, és belefektetjük a hullát, aztán elkaparjuk. Kézzel nem lehet olyan mélyen ásni... el lehet képzelni, milyen szag uralkodik az udvaron. Már nem is vagyok éhes. Bár már megszoktam... Fél órát sétálgatok fel s alá, néha kocogok is, hogy megmozgassam magam. A cella olyan pici, ketten már nem is férünk el állva. Egyedül is alig tudok eloldalazni az ágy mellett. Jól esik ez a kis mozgás. Szerencsére már nincs olyan hideg, de a többiektől tudom, hogy télre sem jár semmi plusz ruha, vagy takaró, és hát fűtés az sehol sincs. Az udvarra pedig ugyanúgy kiterelnek, legyen bármilyen idő. Ruha csak az a tipikus kezeslábas, amit kiosztottak. Narancs színű. Ez a legáltalánosabb, és nem kellett gyártani se. Ezek még abból az időből valók, amikor még az emberek uralkodtak. Hogy csúnyán fejezzem ki magam... Unottan nézegetem a sakktábla szerű felfestést az udvar betonos részén. Legelsőnek azt hittem, dísz, de gyorsan felvilágosítottak, hogy ez kellék. A játék része. Gyorsan megtanultam játszani. A kockák 4*4-es méretűek, és bele van írva a számuk. Ezek a szektorok. Ha a hangosbemondó megszólal, akkor mindenki feszülten figyel... általában ekkor mondják be, hogy a játék elkezdődött, és kijelölnek egy szektort. Marhacsorda terelés... Mind úgy mozgunk ilyenkor. Igyekszünk lekerülni a kijelölt szektor, vagy szektorokból. Irreálisan kevés időnk van erre. Amennyiben valaki rajta marad a kijelölt szektoron, azt a rajta levő képességblokkoló nyakörv vagy megfojtja, vagy méreginjekciót fecskendez belé, vagy egyszerűen felrobban. Még az elején egyszer túl lassú voltam. De szerencsém volt. A nyakörv szorulni kezdett, de még volt annyi lélekjelenlétem, hogy áttámolyogtam egy kijelöletlen szektorba, és az őr megkegyelmezett. Leállította a fojtást. Ez nem túl gyakori. Egyébként is nagy a halálozási arány, főleg a sapiensek körében. A halál oka leggyakrabban az agyonverés, a második helyen a területjáték szerepel, aztán a betegségek és fertőzések és legvégül az éhhalál. Az a legritkább. Arra azért odafigyelnek az őrök, hogy életben tartsanak minket a mocskos szórakozásuk érdekében. Néha az is előfordul, hogy randomra kijelölnek egy nyakörvet. Olyankor mindegy, hogy az illető milyen szektoron áll. Így is, úgy is meghal. A mai területjáték három áldozatot hoz. Köztük két fiatal nő. Ja igen, koedukáltan vagyunk. De a rabok körében nem szokás a visszaélés és erőszak. Az őrök között gyakoribb a rendszeres szexuális bántalmazás. Azért a férfiak hála az égnek, ebből a szempontból nem érintettek. Nincsenek elfajzott alkatok. ~
14:30 – 16:00 – Ebéd ~ Amelyik folyosón távoztunk az ebédlőből, most azon megyünk be. Ugyanaz a mizéria, mint reggel, de ilyenkor nagyobb sansszal jutunk ennivalóhoz, s ilyenkor még a verést is szívesebben tűröm. Bár éheztetnek minket, azért feltűnésmentesen teszik, mert kapunk főtt kaját. Levest. Amivel persze kitörölhetjük, mert nem laktak, a tésztát kispórolják belőle, és sokszor a fűszert is. A zöldséget nem annyira. Azért a járványoknak nem örülnének, így egy kis vitaminforrást hagynak, hogy ne gyengítsék le teljesen az immunrendszerünket. Persze ez önös érdek. Ők nem akarnak betegek lenni. Hallottam, hogy télen, a nagy influenza szezonban, aki feltűnően prüszkölt, köhögött, azt egyszerűen megölték. A náthásokat, meghűléseseket aránylag békén hagyták... pár napig. Aki nem mutatott javulást, azt fertőzőnek titulálták és a köz érdekében eltakarították. Undorító! Hálát adok az égnek, hogy a telet szabadlábon húztam ki. Most se minden nap van meleg, és voltam beteg, de szerencsémre kihúztam, és meggyógyultam. Na meg, hála a dokiknak, akik közöttünk ténykednek. Evésre ismét van tíz percünk. Gyorsan töltöm magamba azt a pocsék löttyöt, amit leves címszó alatt a tányéromba töltöttek. Egy szelet kenyér jár mindenkinek. Ebédnél szinte mindig kapunk. A felét megeszem, a maradékot pedig igyekszem elrejteni. Eddig még nem vették észre, hogy ezt csinálom. De jól szokott jönni vacsorára. Az ebéd végeztével azon a folyosón, amin reggel betereltek, most ott térünk vissza. A sorfal jelen, kapok megint pár csapást, főleg a hátamra,, mert módszeresen összegörnyedtem. Na persze, szeretnek engem ütlegelni, mert könnyen kilógok a tömegből a két méteremmel. Ez csak ilyenkor szokott előfordulni. Egyébiránt békén hagynak. ~
16:00 – 18:00 - Szabadidő ~ A kedvenc két órám. Ilyenkor a legnyugalmasabb. Ugyan visszaterelnek a cellánkba, de nyitva marad az ajtó, és elmászkálhatunk. Ekkor élünk társasági életet. Van pár ismerősöm, bajtársam, akikkel beszélgetni szoktam. Többnyire emberek, de a mutánsokkal is szívesen társalgok. Ez mindig is így volt. Kisétálok a cellámból. A zárkák egyébként kör alakban vannak elhelyezve, és középen van egy tér, ahol pár lestrapált asztal és szék található. Ez itt az elsősegély központunk. Egy Zyra nevű mutáns nő, aki a közellenséget szimbolizálja, és az Ellenállás mozgalom vezetője, nagy becsben áll a rabok közt. Neki köszönhetünk titkos szállítmányokat, ami ugyan nem rendszeres, de legalább van. Főleg eszközöket küld a gyógyításhoz. Kötszer, gyógyszer és hasonlók. Az őrök közt van néhány tégla, akik verést szimulálnak, és közben juttatják el hozzánk a kötszereket, és a nagyobb dolgokat, amit például egy zsemlében már nem lehet elrejteni. A rabok körében köztudott, hogy a feltűnően vacak kaja titkot rejt. A penészes zsemlét az őr nem veszi le a szállítmányról, hanem kegyesen a raboknak adja. Azt már a rab se eszi meg, de kihalássza a belsejéből a csempészárut, aztán eltünteti a zsemlét, hogy az őr ne fogjon gyanút, és a talált tárgyat, ami rendszerint orvosság, leszállítja a dokinak. Előfordul az is, hogy maga a penész az orvosság, ugyanis az valami módosított vacak, és például, ha jól tudom, az egyik változata az épp az abortusz-szer. Mert hát a rabok közt is zajlik ám az élet. Ha valamelyik cellára rongyos lepedő van kifeszítve, akkor már lehet tudni, mi zajlik mögötte, és ezt a rabok kivétel nélkül tiszteletben tartják, és igyekeznek nem zavarni, ám feltűnően kerülgetni se szokás, nehogy az őrök figyelme odaterelődjön. A legundorítóbb dolognak azt tartom, hogy a sebesülteket is úgy kezelik, mint ha nem lenne baja. Kiküldik, verik... ha elesik, és a többiek sem tudják már feltűnésmentesen megtartani, akkor agyonverik, mert nem engedelmeskedett, és kivágják az udvarra, ahol aztán lehet ismét gödröt ásni. Alig múlik el nap „temetés” nélkül. Zyra-nak egyébként van egy tíz-tizenkét fős bandája itt bent, vegyesen emberek és mutánsok. Ők a keményfiúk. Őket nem lehet nappal megverni, mert megvédik egymást. Még a cellájukban, kettesével se egyszerű... volt már, hogy kidobták az őröket, sőt, öltek is már meg talán nem is egyet. Nem tudom pontosan mi igaz, és mi pletyka róluk. Ugyanakkor, ha valaki csatlakozni akar közéjük, örömmel támogatják. Csak persze ezt viszont is elvárják. ~ Sóhaj. ~ Egyszer szeretnék találkozni ezzel a Zyra-val, és köszönetet mondani neki. A segítség nélkül még nagyobb lenne a halálozás. ~
18:00 – 20:00 – Vacsora ~ Ugyanolyan, mint a reggeli, ugyanolyan eséllyel kapunk enni is. Az egyetlen különbség csak az, hogy arra jövünk ki, amerre bejöttünk. Aztán visszaküldenek a zárkánkba. Újabb néhány ütés, és megint nincs vacsora... ~
20:00 – 22:00 – A csak úgy lét ~ Gondolkodó óráknak is szokták nevezni. Villanyoltásig dumcsizhatsz a cellatársaddal, rághatod a körmöd, számolhatod a falon a repedéseket, vagy rosszabb esetben merenghetsz. Ez a leggyakoribb időszaka annak, hogy elgondolkodom dolgokon. Nem tartom magam gyengének, de mégis előfordult már, hogy pár könnycsepp végigfolyt az arcomon elalvás előtt. S azt hiszem, nem csak nekem. Az igazságtalanság, a kiszolgáltatottság, a folyamatos bántalmazások, megalázások, kínok egy idő után megtörik a legerősebbeket is. Eljön az az idő, mikor semminek és kicsinek, féregnek érzed magad. Ez rendszerint az első két hét után következik be, utána fásultságba menekülés és végül a zombi szintű vegetálás következik. Vagy a reményvesztett várakozás. Attól függ, mennyire hagytad magad megtörni. Én összekapartam magam, bár nem hiszem, hogy kijutok. Nem... sorra fogok kerülni, és egyszer engem is elkaparnak majd. Addig meg el leszek valahogy. Talán még felszedek egy csajt is. Bár majdnem mind foglalt. De nem érdekel. Elvesztettem mindenem. Vajon lenne még értelme a szabadulásnak? Mit kezdjek magammal? Úristen! Ezen akkor kéne töprengenem, ha már évek óta itt lennék. Még van jövőm. Csak reményem nincs, hogy kijutok innen. Élve. Vajon hányan lehetünk még ezzel így? Nem... az jobb kérdés, hogy ki az, aki nem így érez? Azt könnyebb összeszámolni. ~
22:00 - Takarodó ~ Villanyoltás. Ha valakit meg akarnak úgy igazán verni, azért ekkor jönnek. Illetve változó. Többnyire vagy azonnal, vagy valamikor hajnaltájt. Zyra bandájával is ekkor szoktak verekedni. Lehet hallani a kiáltásokat, a csattanásokat. Majdnem minden éjjel van valami. Túléltem még egy napot. Ürességet érzek. Holnap is ugyanez vár rám, de se örülni, se bánkódni nem tudok. Egy újabb nap, ami tök olyan, mint a mai volt. Egy kicsit félek. Azt mondják, a villám nem csap kétszer ugyanoda. Remélem, értem nem jönnek el. Nem kaptam új cellatársat. Talán majd holnap. A matrac azonban immár az enyém. És azt hiszem, maradok felül. Nahát! Kényelmes. Ahhoz képest, ami eddig volt, szinte már királyi. Apró öröm az életben. Most nagyon jót fogok aludni!
Az ismertető az adminnal előzetes megbeszélés alapján készült. Semmit nem én találtam ki, csupán valamennyire átfogó képet igyekeztem adni a labradori állapotokról, hogy nektek is legyen fogalmatok róla. Remélem sikerült.
|
|
|
Post by Vizió on Jun 9, 2009 16:06:08 GMT 1
A magasba emelkedik az egyik gumibot.
~ Mi a francot csinálok én?
A bot újra lecsap, de már korántsem akkora erővel.
~ Családom van.
Ismét emelkedik, s az őr belenéz a fiatal férfi szemébe. Csupán rettegést lát.
~ Feleségem...
Ismét emeli a botot, de az félúton szinte kicsúszik az ujjai közül.
~ Két lányom.
Igyekszik úgy tenni, mintha csak ijesztgetné a srácot.
~ Én meg itt ütöm ezeket a szerencsétleneket...
Megindul a sor, csupán egyet lépnek, de az épp elég, hogy Tom karja lent maradjon, s ne járjon a kezében a gumibot.
~ Hová süllyedtem, istenem... Hát ezzel fogok dicsekedni a lányaimnak? Ennyit érek?
A társai nem veszik észre a változást. Mással vannak elfoglalva. Röhögve terelik be az embereket az étkezőbe. Tom a feletteséhez fordul.
- Főnök! Ki kell csavarnom a gyíkot!
A felettes nem válaszol, csak bólint, hogy menjen. A mosdóban a falba veri a fejét és leköpi a tükröt, annyira undorodik magától. Rájön, hogy van egy mód, hogy segítsen. És meg is fogja tenni. Másnap mostantól éjszakai műszakra kéri magát.
***
- Hé! Fiú! Gyere ide. Pluszkaja. Gyorsan tüntesd el, mert bajba kerülünk, mindketten.
A rácsok között egy kar nyúl be, s az az őr néz fel a felső ágyon heverő José-ra és a kezében egy sonkás szendvics van.
- Nyugi, nincs benne méreg és teljesen jó is. A feleségem csomagolta nekem. Ne érezd magad kivételezettnek, a többiek is kapnak valamelyik nap.
Ha José nem mozdul, akkor leteszi egy karnyújtásnyira a cella belsejébe.
- Ha nem eszed meg, tüntesd el reggelig! Erősnek látszol, nem lenne jó azt látni, hogy elkaparnak az udvaron...
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 9, 2009 16:07:14 GMT 1
José már félig alszik, mikor valaki szól hozzá. Igen, biztos, hogy hozzá. Az ő cellája előtt áll. ~ Mézes-mázos szavak. ~ Halkan megkordul a gyomra. Az a félretett fél kenyérszelet már rég elfogyott, és nem is volt elég. A kaja itt sose elég. ~ Bízzak benne? Olyan jól adja elő, hogy rendes. ~ Ezeddig nem mutatta jelét annak, hogy ébren lenne. Most azonban felemelkedik. - Komolyan? - Kérdi bizalmatlankodva. Lekászálódik az ágyról, és a rácshoz sétál. Lehajol, megnézi, megszagolja. A nyál összefut a szájában. Nyel egyet. Felnéz az őr szemébe, és visszaadja a szendvicset. - Oké. Ha semmi baja, akkor bele mer harapni. Igaz? - Semmi agresszív, félénk, vagy túlságosan bizalmatlankodó színezet nincs se a hangjában, se a viselkedésében. Csupán kellően elővigyázatos. - Miért adna nekem szendvicset? - Kérdi gyanakodva, bár azért a szeme csillog, mert el akarja hinni, hogy tényleg jótét lélek. Azonban az esze a mardosó éhség ellenére a helyén van. - Nézze el nekem, hogy nem hiszek magának olyan könnyen. Egy falatot... ha nincs benne semmi, akkor meri. És akkor én is hiszek magának. De mondja el, hogy miért? Ez itt nem szokás. - José meglepődik magán, hogy mennyire kommunikál, és hogy mennyire szeretne pozitív válaszokat kapni... a fenébe is, szeretne beszélgetni. Ezt teszi a bezártság vele? Ha egy kéz nem üti, már rögtön akaszkodik is rá? Ha az ipse beleharap a szendvicsbe, ami azt jelenti, hogy tényleg nem mérgezett, és még vissza is adja, akkor José tekintetében a hála fénye fog felragyogni.
|
|
|
Post by Vizió on Jun 9, 2009 16:13:11 GMT 1
- Tudja mit? válassza ki maga a részét, amit megpróbáljak.
Nyújtja vissza a szendvicset Tom. Nem akarja bántani a srácot, nagyon nincs érdekében és a veréseket se tudja megakadályozni, de már nem is kell néznie a szenvedésüket.
- Pár napja... amikor... amikor épp magát ütöttem lent a reggelinél... - a hangjában olyan keserű önutálat cseng, ami szinte beleivódik a falakban a rácsokba, a világba, ott leng a levegőben és fojtogatja a férfit.
- Láttam a tekintetét és eszembe jutott a családom - előkaparja a pénztárcáját. Alig van benne némi papírpénz és egy kissé elrongyolódott fénykép. - Ők azok - odanyújtja José-nak. - Rájöttem, hogy nem tudok a szemükbe nézni már. Rájöttem, hogy lesüllyedtem az emberség legaljára.Mit legaljára... Mér nem számítok embernek se - közben ha José választott elveszi és bekapja a falatot, vagy harap a mondott helyről. - Gyűlölöm magam, amiért itt tartok és igyekszem segíteni. Ezt így tudom megtenni... Amíg el nem kapnak és ki nem végeznek a többiek. De nem érdekel. A lelkiismeretem tisztább lesz, mint amilyen most.
Egy műanyagdarabot csúsztat oda José-nak, ami egy eldobható borotva letört nyele.
- Eddig csak ezt tudtam elhozni. Ha ügyes, segíthet annak a szerencsétlennek az elkaparásában, akit az utolsó terelésnél vertek halálra...
Feláll és indulni készül.
- És... kérem, bocsásson meg nekem!
Esdekel a bocsánatért, s ahogy az elszórt fénybe lép hátra, látszik rajta, hogy a megbocsátás nagyon kéne neki, de tisztában van azzal is, hogy nem érdemli meg.
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 9, 2009 16:14:53 GMT 1
Nem veszi el a szendvicset, csak rábök az egyik szélére. Bár már esze is kezdi azt súgni, hogy megbízható, ki tudja? Lehet, csak nagyon jó színész. Ha már beleegyezik, hogy eszik belőle, sőt, még azt is engedi, hogy ő válasszon részletet belőle, akkor azzal akár már meg is győzheti, hogy teljesen oké a szendvics, és végül mégse kóstoltat, hanem megeszi az egészet, aztán összeesik holtan, a fickó meg eléri célját. Lehet, csak túl paranoiás, de inkább előkóstoltat. Az a biztos. Ha ezzel megvannak mindketten, és a szendvics visszakerül a kezébe, immár gondolkodás nélkül harap bele, s talán nagy mohóságában még rágni is elfelejt. Az a szendvics nem lesz túl hosszú létű. - Maga is ütött engem? Olyan egyformák maguk is, mint a napok. Már nem emlékszem az arcára. - Ez igaz. Nem nézegeti az őröket annyira alaposan, mikor verik. Jobb, ha nem is pillant rájuk akkor, mert a végén még a szeme világa is bánhatja. Már volt olyan rab, akinek kiverték a szemét. Épp mögötte haladt. A sikolya még most is borzolja a karján a szőrt. Ő hülye pedig hátranézett... Érzi az őrön a bűnbánatot, hallja a hangjából, látja a szemében, s valahol mélyen megszületik benne egy gondolat. ~ Megérdemled, te rohadék! ~ Arcán nem mutatkozik a harag, és az elégtétel, amit érez. Most nem bántják, hát kihasználja. Sose árt a jó kapcsolat, ezt megtanították neki az akadémián. Elveszi a fényképet, és megnézi. Felrémlik előtte nyolc ismerős arc... igen, neki is van családja. Már nem járt messze tőlük, mikor ide került. Nem felel az őr monológjára, csak figyel. Hallgatja. Vegyes érzések kavarognak benne, s nem tudja eldönteni, hogy szánja-e, vagy röhögjön a képébe. Ezért inkább nem tesz semmit. Jobb, ha hazudik, és szerez magának egy ismerőst a smasszerek között. A műanyag darabot elveszi, megnézegeti, aztán az őr szemébe néz, s közben a ruhájába rejti az eszközt. - Köszönöm! A szendvicset is. - Amiből valószínűleg most már egy morzsa sincs. Még mindig őrlődik. Egy felől elégtételnek érzi, hogy az őr gyötrődik, ugyanakkor látja rajta azt a szívből jövő megbánást, ami miatt megérdemelne még egy esélyt. Keresztény szellemben nevelték, bár sose volt jó katolikus, templomba se járt... de mostanság egyre gyakrabban jutnak eszébe részletek a bibliából. Apja, mikor kicsi volt, rengeteget olvasott fel neki belőle esténként. Neki és a testvéreinek ez volt az esti mese. Az első tíz évében szerette a dolgot, aztán ahogy elkezdett kamaszodni, egyre kevésbé hitt már az egészben. Persze ezt a családja előtt jól titkolta. Nem akarta megbántani a szüleit. A leveleiben, amit már Amerikából írogatott, azokban is mindig azt hazudta, hogy jár templomba rendszeresen, hogy megnyugtassa az otthoniakat. S most valahogy, valamiért értelmet nyerni látszik az a sokat ismételt mondat: "Bocsásd meg vétkeinket, miképpen mi is megbocsátunk az ellenünk vétkezőknek." Ez segít neki a döntésben. Egyenesen a férfi szemébe nézve felel, egészen halkan. - Látom magán a gyötrődést, s azt is, hogy érzi, hogy ezt meg is érdemli. De azok a bűnösök, akik tiszta szívből bánják meg vétkeiket, megérdemlik a megbocsájtást, és egy tiszta lapot. Még épp időben tért észhez. A halálos ágyán rosszabb lett volna. Én megbocsátok ugyan... de... először bocsásson meg magának. És még egyszer... köszönöm! - Ha menni akar, vagy mennie kell, hát menjen. Most, hogy ezeket a szavakat kimondta, és tényleg megbocsátott az őrnek, valahogy megkönnyebbül. Legalább eggyel kevesebb smasszertől kell tartania. Ha csak minden ötödik térne jobb belátásra, mint ez itt, már jobb hely lenne a börtön. S nem is kéne, hogy bocsánatért esedezzenek, vagy haverkodjanak a foglyokkal... elég lenne, ha csak tisztességesen végeznék a munkájukat.
|
|
|
Post by Vizió on Jun 12, 2009 22:57:04 GMT 1
Felberregnek a csengők. Még nincs itt az ébresztés ideje, de senkit sem zavar. Itt nem a törvények betartása a fő cél, inkább a rabok kínzása. A csengő tíz, tizenöt percenként megszólal, hogy a raboknak esélyük se legyen visszaaludni. Két óra után felhangzik a rácsokat nyitó hang és az ajtórészek félrehúzódnak.
- KIFELÉ MOCSKOS SZEMÉTLÁDÁK!
A hangszórókból felhangzó üvöltés a szokásos nappali személyzet legkegyetlenebb tagjának hangja. A rabok biztosak lehetnek benne, hogy ma nem csak gumibot vár rájuk, hanem a jól ismert elektromos bot is terítékre kerül.
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 16, 2009 13:31:28 GMT 1
Az őr gyorsan iszkol odébb, s nem felel neki... hát nem tudott több szót kicsikarni belőle, de legalább evett egyet. Az itteni koszthoz képest luxus kaját. Ezek után visszatér az ágyához, leheveredik a felső szinten, elvackolja magát, és pár perc múlva az álom és ébrenlét vékony határvonalán jár már. Ez az az állapot, amikor már csak egy bársonyos fátylon keresztül érzékeljük a külvilágot, és bizony ez az az állapot, mikor a legkisebb hirtelen éles zaj is kíméletlenül az ember agyába karmol. José összerezzen a berregő csengő hallatán... szinte már fizikai fájdalmat okoz számára a hang. Kezeit a fejére szorítja, és akármennyire is kezd a vallásos énje ébredezni, mégis káromkodik. - Azt a rohadt k*rva istenit! Francba, francba, FRANCBA! - Gondolatban tovább bonyolítja a dolgot, válogatott szóösszetételek születnek, belefoglalva az őröket, a felmenő águkat, és minden lehetséges szitokszót. Zsörtölődve mászik le az ágyáról, majd kilép a folyosóra, mert felszólították rá. Pedig ilyenkor még szokták hagyni őket egy kicsit. Biztos benne, hogy még nincs hatóra, de egy számlapos, vagy digitális vekker sincs a közelében, hogy kitalálja, mégis hánykor zavarták fel őket. A folyosón hamar végighullámzik a hír, miszerint hamarabb van reggeli. Ez meglepi José-t, mikor hozzá is eljut az információ. Már a hangjáról fel lehet ismerni a mai ügyeletes fegyőrt, s mindenki tudja, hogy a mai nap folyamán többen fognak meghalni, mint általában. Előre retteg a nép a szabadtéri foglalkozástól... a területjátéktól. S a sorban állástól is. Lassan megindulnak lefelé, és egy fél órás csoszogás után feltűnik az ebédlő ajtaja messze, valamint a sötéten sorakozó sorfal is. Az üvöltések fájdalmasabbak, mint tegnap. Az a peche José-nak, hogy kilóg a sorból a két méterével, hiába húzza be a nyakát, hiába horgasztja le a fejét. Őt a legkönnyebb kiszúrni. Van még egy hátránya ennek: látja, mi folyik elől. Észreveszi, hogy valaki elterült. Látszik a sor alakjából, és abból, hogy az őrök körben állnak, és veszettül ütlegelnek lefelé irányuló csapásokkal. Kisvártatva abbahagyják, és a sorfal visszarendeződik. A smasszerek elégedett vigyora, és az örömteljes kurjantásaik jelzik egy újabb rab életének végét. José-t fojtogatni kezdi a tehetetlen düh, az elkeseredés, és a félelem utálatos egyvelege. Nem vághat vissza, nem oszthat igazságot... Egyetlen dolgot tehet: csak némán, előre néző tekintettel vonulhat tovább, mint mindenki más. A sorfal szélénél jár, és hiába próbál elhúzódni, így is kap. A karját minden alkalommal védekezően maga elé emeli, így a legtöbb sérülés az alkarját éri. Ezzel azonban az elektromos bot ellen mit se ér. Azzal nem csak ütni lehet, mint egy viperával, hanem sokkolni is... jobb esetben. Rosszabban akár ölni is. Az az egyetlen szerencséje, hogy halad a sor, így csak rövid ideig érintik hozzá a botot. Borzalmas fájdalom cikázik végig a testén, ahogy az áram görcsbe rántja az izmait, de hamar vége, így csak meggörnyed, s nem összeroskad. Akkor agyonvernék őt is. Ám a védekező pozíciója oda, ezért a következő néhány ütés a hagyományos gumibotokból eltalálja a fején, a vállán és a hátán is. Nem ér rá foglalkozni vele, hol fáj, tovább megy, és újra felveszi a védő tartást, így ismét biztonságban van, legalább a feje. A többi így se annyira, viszont a szabad kezével a legtöbbször sikerül elhárítania a súlyosabbnak induló csapásokat. Nem szeretik, nem örülnek neki, hogy védekezik, de ezt nem rajta vezetik le, hanem a mögötte haladókon. Szerencsére. Ilyenkor nem számít, hogy bajtárs. Senkinek. Ilyenkor mindenkinek a saját élete és épsége a fontosabb. Egyszerű ösztön, ami a legtöbbször jelen van a hétköznapokban is, de itt élesen kiütközik. Jól látta. Tényleg agyonvertek valakit. Épp most halad el a hullája mellett. A fejét pépesre zúzták. De még így is felismeri a szemközti cellából az egyik rabot. Nem szentel neki több pillantást, inkább elkapja a tekintetét. Elvégre reggelizni mennek, nem? Nem kellene, hogy elmenjen az étvágya. A sajnálattal ráér evés után is törődni. Végre bejut a biztonságosnak mondható ebédlőbe. Már feltűnik előtte a pult, ami mellett végig fog haladni, s az előtte állóknak úgy néz ki, jut valami reggeliféle. Talán ezúttal neki is csurran-cseppen pár falat...----------------------------------------------------------------- - A reag admini utasításra készült ... ismét -
|
|
|
Post by Vizió on Jun 26, 2009 21:41:56 GMT 1
A folyosó végén nyíló irodában ült és a képet nézte a kislányáról. Lehet, hogy ezentúl nem fogja látni. Lassan emelkedett fel az asztaltól, mint aki az utolsó sétájára indul.
- Butter! Szedd ki azt a csoportot! Azt a tizenkettõt ott, meg a langalétát. Ma gyorsítjuk a kajájukat!
Felröhög, kegyetlenül, így az õrök is és a rabok is pontosan tudják, hogy akik maradnak, nem fognak már kapni. A kijelölt rabokat, Zyra csoportját és Josét, durván kirugdossák és lökdösik a sorból. Egy újabb folyosón haladnak velük végig, ami egy nagyon kicsi, csupán két méterszer négy méteres területbe torkollik. Egy belsõ udvar, amit elkülönítésre és különleges büntetésekre használják, amolyan magánzárka. Ide terelik be a csapatot, majd ismételten elõkerülnek a gumibotok és az ütlegelés. A probléma az, hogy az össztartó csapat igenis visszavág és az õrök hanyatt-homlok menekülnek ki a helységbõl. Két órán át ácsorognak a rabok magukra hagyva.
- Szerintem idõ van. - Mibõl gondolod Janice? - Nézz körbe Louis. Csak mi vagyunk itt. Meg õ - mutat Joséra. - Õ minek van itt? - Biztos valakinek fontos - veti oda az egyik férfi. - Ki vagy? Ki vette meg az életed? - Hagyd Bruce. - Itt a fõsmasszer. Nyugi srácok.
Mantuois kapitány lép be a terembe, s azonnal Bruce arcába vágja a könyökét. A férfi összegörnyed, de a többiek észrevehetik, hogy nem ütötte meg.
- Mocskos férgek. Itt maradtok - a hangja kajánra vált. - Úgyis esni fog!
Vigyorogva néz az égre, majd kifordul a terembõl és kilép a terembõl. Fél óra telik még el, amikor felhangzik egy éles kattanás, az összes nyakörvön.
- Megmondtam - mosolyog Janice. Bírjuk ki estig, aztán szabadok vagyunk...
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 27, 2009 20:25:57 GMT 1
Már a pultnál áll, már szinte a markában, még inkább a szájában érzi a reggelit, de ekkor az őrök egyszerűen kiterelik Zyra csoportjával együtt egy másik, eddig számára ismeretlen folyosóra, és ezen keresztül egy egérlyukba, mellesleg egy elég fedetlen fajtába. Ő vezette a sort, ezért most ő kerül a sarokba, védett pozícióba, és így meg se kell mozdulnia, elverik helyette is az őröket. Két órán keresztül ácsorognak. A többiek közben beszélgetnek, bár José nem igazán érti, miről. Végül egy elég furcsa kérdést intéznek felé. Meglepetten, és kissé értetlenül néz a Brucenak nevezett férfire. - Megvenni az életem? Senki, tudtommal. Amúgy José Mauresh, s ha már így kérditek... ti kik vagytok? Annyit tudok rólatok, hogy Zirahoz tartoztok. És egyáltalán... - Kérdését, ami számára a legfontosabb lett volna, már nem tudja feltenni, mert megjelenik az őrök főnöke. Az eljátszott ütést ő is látja, észreveszi és nem tudja hova tenni. Összezavarodott. ~ Itt maradunk? ÉN miért? Mi a fene folyik itt? - Miután az őr ott hagyja őket, végre kérdezhet. - Miről beszéltetek az előbb? Mit mondtál meg? - Néz most a nőre. - Hogy értve szabadok? Nézzétek el nekem, ha kissé hülye vagyok, de valahogy engem nem avatott be senki semmilyen titkos tervbe. De ha már itt vagyok, boldog lennék, ha felhomályosítanátok! - Érződik hangján, hogy ideges, és talán picit követelődző is, de hát el lehet nézni neki, hiszen mégis csak elhangzottak a bizonyos kulcsszavak, amik minden rabot felcsigáznak... szabadság, élet... A nyakörv kattanását nem tudja mire vélni, de meg se próbálkozik azzal, hogy egyáltalán megpiszkálja.
|
|
|
Post by Vizió on Jun 27, 2009 22:14:49 GMT 1
- Bruce vagyok, a másik nevem elveszett, ahogy a többieké is, az elõzõ életemmel. - Én Janice. A többiek Kate, Nicole, Amber, Moira, Pete, Morgan, Damien, Lucien, õk a vámpír bagázs, bocs, nem bírtam ki. - Vicces vagy mondhatom – morog közbe a Luciennek nevezett alak. Szó se róla, elég szikár, sápadt, és feltûnõen sokat pislog az ég felé. Még az egyen rabruhában is valahogy elegáns maradt. – A maradék négy pedig: Lee, Desmond, Kyle, Jamie -veszi vissza a szót Bruce, az említettek pedig sorban jelzik, hogy kihez melyik név tartozik. - Nincs titkos terv. Csak a bizalom maradt a kintiekben és Zirában. Már csak estig kell várni – Janice a nyakörvhöz emeli a kezét és egyszerûen lekattintja a nyakáról. Megropogtatja a csigolyáit és megvakarja a nyakát. – Na, végre. utálok szõrtelen lenni… Valószínûleg Josét meglepi majd, ahogy az alig másfél méter magas, törékeny nõ egy két méter magas, hófehér szõrû jetiszerû lénnyé alakul. Az arca, kézfejei és a lábfejek csupaszok és barnák, agyarai pedig egy kissé riasztóan állnak ki a szájából. - Nyugi, nem foglak megenni – Lép el José elõl, ezzel is mutatva, hogy nem kall tõle tartani. Az egyik sarokba dobja a nyakörvet. - Az még kellhet Janice. Mindenki szép sorban leveszi a nyakörveket és egy kupacba gyûjtik. - Te miért vagy bent? – fordul Bruce Joséhoz, miközben letelepedik sé a hátát a falnak veti. – hosszú még a nap, enni úgyse kapunk, szóval, beszélgessünk. Minket, legalábbis Pete-et és Lucient akkor kaptak el, amikor megpróbáltuk szabotálni az õrszem központot. - Igen, négy társunk veszett oda – Pete hangja nagyon keserûen cseng. – Az egyik a kedvesem volt… Meg fognak érte fizetni. - Ez nem a bosszúról szól Pete – szól közbe valamelyikük. - Neked. Szóval, téged miért hoztak be José Manul? Janice átalakulás elõtt és után:
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 27, 2009 22:42:32 GMT 1
Sorjáznak a nevek, de talán ha kettőt hirtelen meg bír jegyezni. Talán négyet. Nem rossz a memóriája egyáltalán csak... mire odakapja a fejét, már túlhaladtak rajta. Egész megvilágosodik, Bruce sokat elárul. Ám azon, hogy nincs semmiféle terv, meglepődik. - Na és az őr? Nem ütött meg. Láttam! És a nyakörv? Téglája van Ziranak? - Kérdi és most már ő is leveszi a nyakörvet, mert látja, hogy a többiek is ezt teszik, és... hát életben maradnak. Janice átalakult formája megijeszti egy picit, és hátrébb is lép. Azaz csak lépne, de így csak a falra lapul fel. Egy kicsit megilletődött. Ő se kis ember, de a nő még nálánál is nagyobb. - Este mi lesz? - Kérdi még a nem létező tervvel kapcsolatban. Ezek valamit mégiscsak tudnak, valami mégiscsak van. És ő meg fogja tudakolni. Elég készségesek, szóval nem lesz ebből probléma. Bruce megkérdi, hogy hogy került ide, s ő is elbeszéli saját sztoriját. Ami azt illeti, igaza van Bruce-nak és szimpatikus neki a kis csapat. Egész közvetlenek. Sokkal keményebbeknek látszottak messziről. Igaz, sose beszélgetett velük. - Sajnálom. - Fejezi ki együttérzését az elvesztett pár hallatán. Csak ezek után kezd mesélni ő is. A nevét nem javítja ki, nem érdekli túlzottan, ha nem tudják a vezetéknevét. - Nos, én mivel rendőr voltam, és még a tetejében akadémiára is jártam, egyértelműen felkerültem a halállistára. Ezért megpróbáltam hazalógni Mexikóba. Eljutottam a határig... már hajón voltam. Alig emlékszem rá, minden villámgyorsan történt. Mire feleszméltem, már késő volt. Egy őrszem pottyant a hajóra, és az elsüllyedt alattunk. A partiőrség kihalászott és ide hoztak. Kb. ennyi. - Egykedvűen meséli a történetet. Már belefáradt a kesergésbe. Abba igen hamar bele tud. Inkább közömbösséggel védekezik. Várakozóan néz Janice-ra. - És te? - Mint egy lánc, továbbadódik a fonal. Mindenki sorra kerül majd. Mesedélután. Úgysincs jobb dolguk, legalább ismerkednek egy sort. Ki tudja, José megtanulta, milyen fontosak a kapcsolatok... mindig jól jöhet egy-egy megbízható ismerős, egy cimbora, vagy egy bajtárs.
|
|
|
Post by Vizió on Jun 27, 2009 23:20:14 GMT 1
- Mindig éjjel jön a felmentés. Ennyi. Így dolgozunk. Jövünk, figyelünk, megfejtünk és aztán akkor megyünk be, amikor a legsebezhetõbbek és el vannak foglalva. Szerintem a többiek nem kapnak vacsorát addig, amíg el nem kezdõdik. De a fene tudja Zi mit hoz össze - Bruce válasza részletesen beszámol arról, hogy õk se tudnak konkrétunot, csak azt, hogy hogy mûködnek az ilyen dolgok.
- JJ beépített. Sajnos kegyetlennek kellett lennie, hogy vezetõ lehessen, de ez kellett ahhoz, hogy hihetõ legyen az alakítása - Lucien altja nemsi származásról árulkodik, s a tartása is megmarad, miközben szó szerint elterül a földön és unottan turkálni kezdi a sarat a keze ügyében. Majd szinte mániákusan igyekszik kipiszkálni a koszt a körmei alól. Ezzel láthatóan jó idõpre lefoglalja magát, mert amint sierül megtisztítani a körmeit, nekikezd megint a sárban való turkálásnak.
- Én sasquatch vagyok, az anyám meg egy sima ember volt. Közöltem a magasságos fõidiótával, hogy dögöljön bele az utópikus álmaiba, az anyám életét nem fogja jogosítványhoz kötni. Szar volt a világ, nehéz volt, de a családom pusztulása árán nem kell a jólét. Inkább csúszom a mocsokban és alszom a katakombákban, de nem kérek ebbõl, ami itt van.
- Azért lehet nem kellett volna nekirontani...
- Szerintem te is nekimentél volna, ha a szemed láttára vonja ki a vasat az anyád vérébõl és közben arról prédikál, hogy miért vagyunk mi az uralkodó faj...
- Igaz. Tõlem nem volt kit elvennie... azok vittek engem regisztráltatni. A saját feleségem, aki állítólag örök hûséget fogadott nekem... - Kyle szemében düh villan - Mintha a kis k*rva már ment volna keresni valakit a nyomorult, lenézett férje helyére, mert annak nem rendellenesek a génjei, csak hordozza. Két héttel Janice után hoztak be. Megöltem õt, meg azt a pikkelyes rohadékot, aki megdöngette. Elegem lett, sajnos az erõszak elõbb ölt formát bennem, minthogy felfognám mit teszek. Vess meg, ha akarsz, nem érdekel. Nem azért harcoltam Írország szabadságáért, nem azért ûztek el otthonról ,hogy börtönben sínylõdjek, mert egy gén nem akart bennem aktiválódni.
- Nyugi Kyle - Bruce látszólag a csapat vezetõje és õ is csillapítja le a kedélyeket. - Ne húzd fel magad, mert abból bajunk lehet mindennyiunknak. Nyakörv nélkül csak a géppuska marad, ha felfedeznek. Azért kíváncsi lennék, biztos úr, hogy ki miatt került az "elit" csapatba. JJ nem véletlen különített el téged is. Régi haverok esetleg?
|
|
Méreg
2. Szint - 7 Kredit
Posts: 99
|
Post by Méreg on Jun 28, 2009 21:05:02 GMT 1
Lennének még további kérdései Bruce válaszához, de inkább hagyja a nyavalyába. Elég lesz neki az, hogy ma éjjel... ~ Te jó ég... szabad? Ma éjjel jön a felmentősereg? Ekkora mázlista nem lehetek! Mégiscsak van valami ebben a keresztény maszlagban? Marhaság, de azért... na jó, nem iszok előre a medve bőrére. Majd ha apáéknál egy jó tequila mellett ücsörgök a tesóimmal, majd akkor örülök. ~ - Egen... - Ennyit felel csak Lucien szavaira. Fél szemmel figyeli, mit ténykedik és alig állja meg, hogy ne röhögjön fel rajta. ~ Idétlen alak. ~ A legkisebb megvetés is hiányzik gondolatából. Csupán konstatálja a dolgot. Mert hát a sárban való turkálás, csak azért, hogy utána megtisztogathassa a kezét, és ennek a körnek az ismételgetése minden, csak nem normális. - A szemed láttára... - José teljesen elhűl a hallottaktól. Tudta, hogy milyen kegyetlen tud lenni az öreg, még annak idején valaki mesélt róla eleget. De ez már túlzás. Nem ismeri személyesen, de kedve lenne kitekerni a nyakát. Úgy mindenért. - Rohadék. - Morogja az orra alá, miután Janice befejezi a mondanivalóját. Ezek után egy újabb történet következik. Ami azt illeti, ő tényleg börtöntöltelék, és ha rendőr lett volna, ő is azon lett volna, hogy bekasznizza, de ez nem zárja ki azt, hogy megérti a srácot. - Minden okod megvolt rá, Kyle, hogy leöld őket. Annak ellenére, hogy ügynöknek készültem. Nem foglak ezért megvetni. Cöh, hihetetlen, hogy milyen alakok léteznek. És ez teljesen génfüggetlen dolog. - Méltatlankodik, bár javarészt ez inkább csak hangosan gondolkodás. Bruce kérdésére csak lassan megvonja a vállát. - Nem tudom, mit keresek itt. Nincsenek olyan haverjaim, akikre számíthatnék. - Mosolyog keserűen. A téma még friss sebet érint. Egyetlen pillanatra se tudná elhinni, hogy Theo keze lenne a dologban. Más pedig tényleg nincs. - Még a zavargások kezdetekor megölték a barátnőm, rajta kívül... nincs más. Bár a végén úgyis kiderül, nem? Most már én is kíváncsi vagyok. - Vigyorodik el, viccelődve. Jobb, ha az ember inkább a jókedvre törekszik egy ilyen helyen, még ha az látszólagos is. A búskomorság ráér még, majd ha otthon ül, és elszámol az addigi életével. Egy dolog azért böki a csőrét, és végül meg is kérdezi: - Hogy értetted azt, hogy a többiek nem kapnak vacsorát addig, amíg el nem kezdődik? És csak minket visznek ki? Mi lesz a többiekkel?
|
|
|
Post by Vizió on Jun 30, 2009 21:05:48 GMT 1
- A vacsora alatt fognak valószínûleg támadni, akkor a legelfoglaltabbak ezek a szemetek.
Lucien folytaja a föld turkálását és egy francia sanzont kezd el dudorászni.
- Jaj, ne már Lu... miért mindig ezt? - Pete nyavajgása már mindenkinek ismerõs. Erre a többiek válasza a sanon egyenletes zümmögése.
- Jól van, jól van. Értetem a célzást - Pete felemeli a kezeit és úgy adja meg.
Bruce elvigyorodik, de õ nem énekel, hanem folytatja a megkezdett beszélgetést.
- A többiek sajnos ki fogják állni a bejutás közbeni verést, de nem tudunk tenni ellene. És õszintén szólv nem is akarok. Szeretném, ha nem így lenne, de tényleg nem tehetek mást. De szerintem biztos, hogy van valaki kint, aki nagy árat fizet azért, hogy te kijuss. Ez a hely pedig eltûnik a Föld színérõl, mintha sose létezett volna. Remélhetõleg több ilyen helyet nem építenek... Mesélj még az életrõl odakint! Annyival késõbb kerültél be, mint én, hogy bizots többet tudsz a kinti dolgokról!
|
|